«Νέοι» υποψήφιοι βουλευτές, η αναπαραγωγή της στειρότητας

Η πολιτική στειρότητα, εν τέλει και δυστυχώς, αναπαράγεται. Κι η αναπαραγωγή αυτή δεν είναι διόλου θεωρητική, έχει φορείς, έχει σάρκα και οστά που λένε. Πρακτικώς, ξεδιπλώνεται μπρος τα μάτια μας με τέτοια δεινότητα που ακόμη κι αυτοί οι δύσμοιροι νευροδιαβιβαστές τσιτώνουν σαν χορδές ξεχαρβαλωμένης κιθάρας.

Ο λόγος για τους «νέους» υποψήφιους βουλευτές των κομμάτων οι οποίοι κάνουν το ντεμπούτο τους σε κάθε προεκλογική περίοδο. Η εμφάνιση νέων προσώπων με νέες, διαφορετικές προσωπικότητες, διάθεση και νέες αντιλήψεις για την πολιτική και την διακυβέρνηση, θα έπρεπε να είναι τουλάχιστον καθησυχαστική. Με άξονα την πρόοδο, η αλλαγή αυτή και η ανάδυση νέων προσώπων ως φορείς νέων πολιτικών πρακτικών και ιδεών, είναι επιβεβλημένη ως αναγκαία συνθήκη για την πορεία των γενεών. 

Η πραγματικότητα όμως κατά πολύ απέχει. Οι νέες γενιές πολιτικών δεν ακολουθούν τον κανόνα ενός μετασχηματισμού με συνέχειες και τομές αλλά έρχεται στο προσκήνιο το ουσιαστικότερο πρόβλημα της χώρας μας αυτή την ιστορική στιγμή, κατά τη γνώμη μου: Η αναπαραγωγή των παραδοσιακών δομών, μια διαδικασία που καταπνίγει τα νέα πρόσωπα στις παλιές δομές, στις ιδέες, τη γλώσσα και την ηθική του παραδοσιακού κομματικού συστήματος από το ελληνικό βασίλειο μέχρι τις τελευταίες κυβερνήσεις της ΝΔ. Σε αυτό συμβάλλουν τα φυτώρια στελεχών στις κομματικές νεολαίες, η συντεχνιακή οργάνωση των κομματικών μηχανισμών, η εκπαίδευση των νέων τηλε-μονομάχων και η κυριαρχία ορισμένων ΜΜΕ που, με νύχια και δόντια, παλεύουν να διατηρήσουν μια κλειστή και δύσκαμπτη δημόσια σφαίρα.

Αν παρακολουθήσει κανείς τις τηλεοπτικές εμφανίσεις ή ακούσει τις ραδιοφωνικές συνεντεύξεις ή ακόμη δει τις φωτογραφίες τους στα διαδικτυακά μέσα, αντιλαμβάνεται στα βαθύτερα σημεία της συνείδησής του ότι πρόκειται για μια μίμηση σαν κι αυτή των βρεφών που μιμούνται κραυγές, φθόγγους και κινήσεις από το περιβάλλον τους. Οι νέοι υποψήφιοι εκθέτουν τον εαυτό τους μιμούμενοι την ξύλινη γλώσσα με τις αηδιαστικές ατάκες των πρεσβυτέρων οι οποίοι χρόνια τώρα μοστράρονται στα κανάλια. Ακολουθούν πιστά τη συνταγή: μίλα για όλα χωρίς να λες τίποτα, χτύπα εντέχνως συναισθηματικές χορδές της μάζας (θα σου πούμε εμείς ποιες) και στήσου στο φακό και στο μπαλκόνι όπως κάναμε κι εμείς. Αμήχανοι και ενθουσιασμένοι για την προβολή τους στα ΜΜΕ, οι νέοι αυτοί υποψήφιοι βιώνουν την μετατροπή τους.

Εκεί βρίσκεται η παρακμή μας, η τελευταία ελπίδα μας για την αποκαλούμενη «αλλαγή», όπως λένε και τα κόμματα.